Het is al meer dan tien jaar geleden dat drummer Josh Tillman ervoor koos om de stal van Fleet Foxes te verlaten en met een gitaar in aanslag en een portie indie-rock en folk songs, kordaat voor het solopad te kiezen. Father John Misty was geboren en bewandelde een heel ander pad dan de droeve, trage songs waarvoor Tillman voorheen garant stond. Vijf albums later is hij verpopt tot een ware, zij het soms wat nonchalante entertainer-crooner, die geniet van de interactie met zijn publiek en het theatrale zeker niet schuwt. Zijn microfoonstandaard lijkt hierbij het enige houvast op het podium waar hij regelmatig naar teruggrijpt en ronddraait, maar liefst van al kijkt hij zijn fans, met micro in de hand, recht in de ogen en durft hij ze zelfs om gunsten vragen, zoals het doosje chewing gum dat hem toegeworpen werd door een fan, nadat hij opperde dat hij altijd zingt met een gum in zijn mond. Geacteerde grap of de waarheid? We hebben er het raden naar toen bleek dat er drie pakjes klaar lagen op een bankje op het podium. Opnieuw een perfect voorbeeld hoe Father John Misty in elkaar zit, maar er werd ook nog muziek gespeeld met de nadruk op zijn laatste album “Chloë and the Next 20th Century”. 

Aan artistieke fantasie is er bij Father John Misty geen gebrek, zo getuigt zijn laatste release waar hij kiest voor orchestrale big band composities, die even goed op Broadway kunnen thuishoren en ook tekstueel zijn zijn songs om van te snoepen. De man verrast graag zichzelf en zijn publiek met nieuwe uitdagingen en komt vanavond maar liefst met een zeskoppige band versterkt door een driekoppige blazerssectie op het podium. Genoeg aandacht voor instrumentale details dus en daar genieten we al dadelijk van in de jazzy, op warme basnoten lopende opener “We Could Be Strangers”, waarna Misty zijn akoestische gitaar omgordt in het heerlijk beeldrijk verhalende “Mr. Tillman” uit zijn “God’s Favorite Customer” album. Josh Tillman is opgegroeid in een streng katholiek gezin, waarnaar hij wel verwijst in zijn huidige artiestennaam, maar hem uiteindelijk een afkeer doet krijgen van heel die godsdienstige bedoening. Onze predikant houdt ervan om te shockeren in zijn poëtische teksten en de melodie verbergt dikwijls een gedurfde tekst, zoals in “Chateau Lobby # (in C for Two Virgins)”, waarbij hij zijn maagdelijkheid verliest op een satanische avond in een bedreiglijk, zeemzoet klinkende, amoureuze song. Niet enkel zijn maagdelijkheid echter, want in een schitterend Neil Diamond klinkend “Goodbeye Mr. Blue”, neemt hij bedroefd afscheid van zijn geliefde Angora kat met de woorden ”The last Time Comes Too Soon”. De op en top romantische opvolger “Funny Girl” laat dan weer, traag walsend, de verliefde koppeltjes korter bij elkaar kruipen, terwijl een hartverwarmend “Cloë” ons terugflitst naar tijden waarin cabaret en theater hoogtij vierden, met een zwoel klinkende blazerssectie in de achtergrond, die de tijden van Louis Armstrong en Chet Baker helemaal doen herleven. 

Met de prijs van langste titel van de avond mag “Things It Would Have Been Helpful Before The Revolution”, aan de haal gaan, dat start als een rustige kruising tussen Randy Newman en John Lennon, maar heerlijk instrumentaal opwelt in zijn finale. Het diepst treft Father John Misty ons echter met het ontroerende verhaal in “Buddy’s Rendezvous”, waar een vader na een jarenlange gevangenisstraf zijn dochter terugziet en ze voor hem bijna onherkenbaar is veranderd. Het is bijna hilarisch dat als opvolger van deze hartenbreker een stevig “Hollywood Forever Cemetery Sings”, uit  Misty’s eerste album “Fear Fun”, wordt uitgekozen, verhalend over een koppel dat sex heeft op een kerkhof en schrik heeft om de doden te ontwaken. In ieder geval is dit de aanzet tot steviger werk en krijgen we “The Next 20th Century” te verwerken, dat heerlijk de bocht uitscheurt op elektrische gitaar. 

Publiekslieveling van de avond blijft het op spontaan applaus onthaald “I Love You, Honeybear”, uit het gelijknamige album, dat de reguliere set mag afsluiten en de aanloop vormt  naar een drieledige bisronde met een knap akoestisch rockend “Date Night” en, terwijl de band van het podium druipt, een subliem intiem in duo met een overgebleven pianist en Father John Misty op gitaar in een subtiel maar beklijvend “Holy Shit”. De halleluja's bleven vanavond helemaal achterwege, maar toch wist een bevlogen Father John Misty een hele muziektempel van een Ancienne Belgique moeiteloos te bekeren in een meeslepende set. Behalve zijn lange haren is Josh Tillman dus alles behalve gekortwiekt. 

Yvo Zels    

Voor meer foto's, klik hier.